حکایت آن شب نیمه خرداد

نام شفایافته : صادق – ش

اهل : رشت

سن : 9 سال

نوع بیماری : تومور مغزی و هیدروسفالی (آب آوردن مغز)

تاریخ شفا : خرداد 1385

بچه ها کلاس را روی سرشان گذاشته بودند . مبصر با تکه گچی که در دست داشت , چند ضربه بر روی میز کوبید و سر بچه ها داد زد :

- ساکت . با شمایم , هی برزنونی , روحانی , دارابی , علوی , اگه شلوغ کنین اسمتونو جزو بدها می نویسم . اصلا هر کی شلوغ کنه , اسمشو روی تخته سیاه می نویسم و می دم به آقای مدیر .

اما کسی به فریادهایش توجهی نمی کرد, در کلاس آنقدر سرو صدا بود که کسی صدای او را نمی شنید . مبصر ناچار چند اسم را بر روی تخته سیاه نوشت و جلوی نام بعضی هاشان چند علامت ضربدر گذاشت . روحانی که اسمش را روی تخته سیاه دید , عصبانی سر مبصر داد کشید :

- چرا اسم منو نوشتی ؟  مگه من چیکار کردم ؟

- کلاسو گذاشتی روی سرت . هر چی می گم ساکت , گوش نمی کنی . گفتم هرکی شلوغ کنه , اسمشو میدم به آقای مدیر .  

رو حانی از پشت میزش بیرون آمد و به طرف تخته سیاه رفت و اسم خودش را از روی تخته سیاه پاک کرد و خطاب به مبصر گفت :

- تو حق نداری اسم منو بنویسی .

- چرا حق ندارم ؟ من مبصرم .

- هر کی هستی باش . اما همینکه گفتم . اسم منو رو تخته سیاه ننویس .

- من اسم هر کی شلوغ کنه می نویسم . تو آروم باش و سر جات بشین , تا اسمتو پاک کنم .

مبصر به طرف تخته سیاه رفت و دوباره اسم روحانی را نوشت و جلوی نامش یک ضربدر هم گذاشت . روحانی که با خشمی در نگاه او را می پایید , به یکباره بر او یورش برد و مبصر را محکم به دیوار کوبید . مبصر فریادی زد و سرش را میان دستانش گرفت .سرش گیج رفت و تلوتلو خوران دور خودش چرخید و بر زمین افتاد . قبل از همه روحانی بالای سر مبصر رفت , او را در بغل گرفت و با ترس و لرز فریاد کشید و التماس کرد :

- چی شد صادق ؟ معذرت می خوام . پاشو . چشاتو وا کن . غلط کردم . به خدا دیگه شلوغ نمی کنم .

همهمه بچه ها بیکباره خوابید و کلاس در سکوت مطلق فرو رفت . تنها صدای هق هق روحانی شنیده می شد . او که همچنان سر مبصر را در بغل گرفته بود و می گریست , با سکوت ناگهانی بچه ها به خود آمد و سرش را بالا آورد و آقای مدیر را بالای سر خود دید .

***

دکتر پس از آنکه صادق را معاینه کرد ,  رو به پدر او کرده و گفت :

- خوشبختانه این اتفاق کمک بزرگی به فرزند شما کرد . باید عرض کنم که کودک شما سالهاست که مبتلا به یک بیماری مغزی بوده که متاسفانه تا امروز خودشو نمایان نکرده بود و بی تردید شما هم از این بیماری اطلاعی نداشتین .

پدر مثل کسی که ناگهان آب داغی رویش ریخته باشند , گر گرفت و سوخت . می خواست چیزی بگوید , اما حرف در دهانش زندانی شد . جوزک زیر گلویش بی اختیار شروع به جستن کرد و آب دهانش خشک شد . نگاه مضطربش را به صورت دکتر دوخت و به سختی این جملات از لای دندانهایش بیرون زد :

-  چه بلایی سر بچه ام اومده ؟

- متاسفانه ایشان از سالها پیش , و شاید هم از بدو تولد , مبتلا به  بیماری آب آوردن مغز بوده. اما این بیماری خودشو نشون نمی داده و علایمی هم نداشته که مشخص کنه . اما ضربه ای که امروز به سر ایشون خورده , این علایم رو نمایان کرده است . 

پدر سرش را میان دستهایش گرفت و روی صندلی نشست . ترس بدجوری به جانش افتاده بود . عرق سردی بر پیشانی اش نشسته و انگار توی صورتش رنگ غم پاشیده بودند . از ته چشمهای گود افتاده اش حالت درد نمایان بود . دوباره نگاهش را با همه یاس و ملال به چهره آرام دکتر دوخت و در حالیکه دو قطره اشک از گوشه چشمانش نمایان شده بود , نالید :

- چه خاکی به سرم بریزم ؟

دکتر لبخند ملایمی زد , روبرو با او نشست و در چشمهای بارانی اش که نگاه گنگی از آن می ریخت , زل زد و گفت : - خوف نکنید . هر دردی علاجی داره . شما باید خوشحال باشید که با این اتفاق , به بیماری کودکتون پی بردین و حالا باید به فکر علاجش باشین .

– خب شما بگید دکتر . من باید چیکار کنم ؟

- خوشبختانه در شهر ما پزشکان حاذقی وجود دارند . من اطمینان دارم که با دستان معجزه گر آنان , مریض شما بزودی بهبود خواهد یافت .

حرفهای آخر دکتر مثل آب بر روی آتش , لهیب درون متلاطم پدر را خاموش کرد . اشکهایش را از پهنای صورتش پاک کرد و گفت :

- هر چی شما بگین دکتر .می سپرمش دست شما .

دکتر لبخندی زد و گفت :

 - بسپرش دست خدا .

حرف دکتر تلنگری به ذهن پدر زد .سرش را به سوی آسمان بلند کرد و با

گریه نالید :

- خدایا شفای صادقمو از تو می خوام . او هنوز خیلی کوچکه . طاقت درد و بلا رو نداره . نذار در تندباد این حادثه , گل وجودش پژمرده و پرپر بشه .خودت کمکش کن .

***

 صادق در بیمارستان خاتم الانبیاء رشت بستری گردید و تقریبا همه دکترهای مغز و اعصاب شهر او را معاینه کردند . اما در وضعش هیچ تغییری حاصل نشد .

صادق شبی در خواب دید که در میدانی بزرگ , مردی کودک شیرخواره اش را روی دست بلند کرده و به زبان عربی کلام می گوید . او از سخنان مرد چیزی نفهمید , اما دید که مردی سیه چرده و زشت , تیری به سوی کودک رها کرد . صادق خواست فریاد بزند . اما دهانش قفل شده بود . تیر همچنان به سمت کودک می رفت و چیزی نمانده بود که در گلویش فرود بیاید که ناگهان انواری از آسمان فرود آمدند , گرد کودک را فرا گرفتند و او را از اصابت تیر دشمن نجات دادند . صادق نفس راحتی کشید و چشمان ملتهب و ترسیده اش را باز کرد . پدر در کنار تخت او نشسته بود و با دلواپسی در وی می نگریست . صادق به روی پدر لبخندی زد و گفت :

- من خواب دیدم پدر . یه خواب عجیب .

- خواب عجیب؟ چه خوابی ؟

- خواب حضرت علی اصغر .

پدر با شنیدن نام حضرت علی اصغر , انگار گمشده ای را جسته است , چند بار نام او را فریاد کرد :

- حضرت علی اصغر؟ ... حضرت علی اصغر؟

آنگاه صادق را در آغوش گرفت و با گریه گفت :

- ترو دخیل علی اصغر می بندم . می برمت مشهد . می ریم حرم امام رضا (ع) و من امامو به آبروی عموی شیر خواره شان قسم می دم که شفاعت ترو بکنن و شفای ترو از خدا بگیرن .

صادق خوشحال و با طمانینه , در نگاه امیدوار پدر خندید .

***

 حرم شلوغ و پر ازدهام بود . صادق در کنار پدرش , پشت پنجره فولاد نشست و همه حس اش را به چشمانش داد . چشمها یش نیز تمامی نگاه شد و به آسمان آبی نیمه شب خرداد که ماه کامل و بی نقص در وسط آن چسبیده بود و ستاره ها مثل مورچه های نقره ای روشن , دوره اش کرده بودند , خیره ماند .  دسته ای کبوتر از برابر نگاهش گذشتند و بر گنبد طلایی حرم نشستند . صدای لطیف مردی که دعا می خواند , پره های گوشش را نوازش داد و او را به آرامش و خواب فرا خواند . چشمهایش روی هم افتاد و سنگینی خواب , او را در خود فرو برد .  از میان ضریح حرم , نورهای سپیدی , شبیه به همان انواری که حایل کودک در برابر تیر دشمن شده بودند , ساطع شد و از ضریح پنجره فولاد بیرون آمد و گرد صادق را فرا گرفت . انوار به شکل دستی نورانی بر سر صادق نشسته و صدایی از آن میان شنیده شد :

- ترو به آبروی عموی تشنه کاممان در پیشگاه خداوند , شفا دادیم . تو خوب شدی . برو .

صادق بی تاب از خواب بیدار شد و ماجرایی را که دیده بود برای پدر تعریف کرد . پدر حیران و شگفت زده به حرفهایش گوش سپرد و در حالیکه از شادی فریاد می زد و کودکش را بر دستهایش بالا برده بود , با گریه می گفت :

- عطشان یا علی اصغر . ادرکنی یا علی اصغر .  

نام شفا یافته : اکرم پاکدل

نوع بیماری : عفونت کلیه ها و درد پا .

تاریخ شفا : پانزدهم مرداد 1376

پریشان و مشوش از خواب بیدار شد , نگاه پرسانش را به اطراف چرخی داد و چشمان گرد و درشتش را بر روی من خیره نشاند . خودش را به کنارم کشاند , سرش را بیخ گوشم آورد و آرام پرسید :

 - کجا رفت؟

- کی؟

- اون آقا .

- کدوم آقا ؟

 - همون آقایی که لباس سفید به تن داشت و شال سبزی به گردنش انداخته بود . همون آقايي كه قدش بلند بود ،اونقدر که  تا آسمون می رسید وصورتش پر از لبخند مهربونی بود  .

- خواب دیدی دخترم . خیره انشااله .

- آره خواب دیدم . چه خواب خوبی مادر. کاش هرگز بیدار نشده بودم .

او را بغل گرفته و به سینه چسباندمش . پیشانی صاف و بلندش را چندین بار بوسیدم و گفتم :

 - خب حالا برام تعریف کن. بگو چه خوابی دیدی دخترم ؟

-  تو خواب دیدم که آقایی با صورتی نورانی و پر لبخند , به بالینم اومد و پرسید :

- از ما چی می خوای دختر کوچولو ؟

 گفتم :

-  پهلویم آقا. پهلوهام تیر می کشه و پاهام به شدت درد می کنه . اومدم شفا بگیرم .

آقا دستش را از آستین بلند و سفیدش بیرون آورد و به پهلو و پایم کشید و گفت :

- حالا برو . تو دیگه خوب شدی .

با خوشحالی از جا برخاستم و همینکه خواستم دامنش را بگیرم و از او بپرسم :

- تو کی هستی و از کجا می دونی که من خوب شده ام ؟

دیدم او رفته است .

گریه امانم را برید و اشک بی مهابا به پیشواز نگاهم آمد . شوهرم که تا آن موقع دورتر از ما نشسته بود و با دلواپسی به حرفهای اکرم گوش می داد , جلو آمده و پرسید : چی شده ؟

خواستم چیزی بگویم , اما حرف میان لبانم خشکید و بیرون  نیامد . شوهرم خم شد و اکرم را به آغوش کشید , ریسمانی  که به دست اکرم بسته شده بود و شوهرم ساعتی پیش آنرا به ضریح پنجره فولاد محکم گره زده بود , به آرامی باز شد و جلوی پای او بر زمین افتاد . شوهرم با تحیر به گره باز شده ریسمان و نگاه شگفت زده من خیره شد و لحظاتی همانطور بی حرف , در سکوت و ناباوری ماند . سپس اکرم را بر زمین گذاشت و بار دیگر ریسمان را بر دست اکرم و ضریح پنجره فولاد محکم بست  . اکرم اعتراض کرد و در حالیکه دستهایش را تکان می داد , گفت :

 - داری چیکار می کنی بابا ؟چرا دستامو می بندی ؟ من خوب شدم. دیگه به این گره ها نیازی نیست .

با تکانهای آرام دست اکرم , گره های محکم طناب به آسانی باز شد و ریسمان دوباره جلوی پای شوهرم  بر زمین افتاد . او که از شدت تحیر در جا خشکش زده بود , با چشمان بهت زده در من نگریست و گفت :

- یعنی ممکنه ...؟

اما حرف در گلویش سکته کرد و ماند و او جرات نکرد صحبتش را ادامه دهد. شاید دوست داشت آنچه که در ذهنش می گذرد , واقعیت باشد . به این لحظه و این حادثه ایمان داشت و شک را گناه بزرگی می دانست .  من نیز باورش را با نگاهم مهر تایید زدم و با اشک خندیدم .

***

شکوفه های بهاری درختان را مثل عروس آراسته بودند . قیافه سرد و ساکت وعبوس زمستان , جای خود را به آواز چلچله ها و لبخند سبز بهاران داده بود . در آشپزخانه  مشغول کار بودم و گاه گاه از پنجره , اکرم را می پاییدم که در وسط حیاط بازی می کرد , و در دنیای شاد کودکی اش غرق بود . از دیدن شادمانی او,احساس لذت کردم و اندیشیدم که حضور او در زندگی ما , مثل حلول  بهار در طبیعت , پر از رویش بوده وباغ زندگیمان را پر از شکوفه های شادی کرده است . از این اندیشه شاد , یک نوع خوشی درونی توی دلم ورجه ورجه کرد . سرم را به آسمان دادم و با نگاهم , قدردانی خود را با خدا واگویه کردم .

خورشید تمام آغوش خود را توی حیاط خانه انداخته بود و انگاری از گونه هایش خون می چکید که سقف آسمان را سرخ کرده بود . همیشه در این هنگامه روز , شوهرم از سر کار به خانه برمی گشت و من در حالیکه با چایی داغ از او پذیرایی می کردم , او نیز با به آغوش گرفتن دخترش , خستگی روزانه اش را از تن بیرون می کرد . به خود آمدم و تندی کتری را پر از آب کرده و آنرا بر روی گاز گذاشتم . خواستم شعله گاز را روشن کنم که فریاد جیغ مانند اکرم همه حواسم را به خود خواند و آتش کبریت دستم را سوزاند . فریاد من و ناله دردآلود اکرم در هم آمیخت . به سرعت خودم را به حیاط و به بالین اکرم که بر پله ای نشسته و پهلویش را می فشرد و از درد به خود می پیچید, رساندم  و او را به آغوش گرفتم :

- چی شده اکرم ؟

- پهلویم مادر. پهلویم تیر می کشه .

***

زردی آفتاب بر بام و دامنه دیوارها ماسیده بود و خورشید نارنجی می رفت تا در پس کوههای مغرب گم شود که ما از خانه بیرون زدیم . من , همسرم و اکرم که همچنان در آغوش پدر می نالید . شوهرم از شدت ترس , رنگ بر چهره نداشت و آشکارا می لرزید . قدمهایش آنچنان تند و بلند بود که  من مجبور بودم چادر به دندان گرفته , در پی اش هروله بروم.

 زردی های خورشید عصر آرام آرام محو می شد و آبی روشن و زلال ماه جایش را پر می کرد که ما بهمطب دکتر رسیدیم  . دکتر پس از معاینه او , نگاهی به هر دوی ما انداخت و پرسید :

- چند وقته به این درد مبتلاس ؟

من پیشدستی کردم و جواب دادم :

- تا امروز هیچ خبری از درد نبود .

و شوهرم نگران پرسید :

- مگه چی شده دکتر ؟ بلایی سرش اومده ؟ خطرناکه ؟

دکتر عینکش را بر روی بینی اش جابجا کرد و گفت :

- این درد , مربوط به کلیه است و متاسفانه کلیه های دخترتون دچار عفونت شده .

از شنیدن این خبر در خود مچاله شدم و شوهرم نیز بی حرف بر صندلی ای که در کنارش بود , نشست و سرش را میان هر دو دستانش فرو برد . دکتر دستور بستری شدن اکرم را در بیمارستان صادر کرد و من که  می اندیشیدم بیماری او , خیلی زود درمان خواهد شد و او به خانه بر خواهد گشت و محیط خانه را از خنده های کودکانه اش پر از شادی خواهد کرد , بر بالینش ماندم  . اما درد در وجود اکرم پیچید و ماند و بیشتر شد . مدتی بعد , با زاری از درد پا هم نالید:

 - پاهام مادر . پاهام مث چوب خشک شدن .

دکتر پس از معاینه او, با تاسف سری تکان داد و گفت :

 - متاسفانه پیشرفت بیماری باعث شده که عفونت کلیه ها به پاهای دخترتون سرایت کنه  .

- چاره چیه ؟ باید چیکار کرد ؟

- توکل به خدا کنین . ما درمان رو ادامه می دیم . اگه جواب نداد , باید به فکر پیوند کلیه باشین .

همه وجودم فریادی از درد شد . سرم گیج رفت , بطوریکه همه جا را سیاه و کدر می دیدم . در خود شکستم و بر نیمکتی نشستم . شوهرم بالای سرم آمد و سعی کرد با حرفهایش دلداری ام دهد :

 - غصه نخور . هیچ دردی بی درمان نیست . دعا کن . دعای مادر زود جواب میده . دستهای لرزانم را به آسمان دادم و از ته دل نالیدم :

- خدایا من سلامتی بچه مو از تو می خوام .

***

بهار رو به تمام شدن بود و گرمای تابستان زودتر از موعد مقرر , خودش را نمایان کرده بود . چند روزی بود که اکرم را به خانه آورده بودیم و همه کارمان مراقبت از او شده بود. در این مدت چند ماه , هیچ نشانی از بهبودی در وجود او مشاهده نشد و شوهرم تکیده و رنجور, مدام در خود می گریست و مثل تکه یخی در آفتاب , لحظه به لحظه آب می شد و از وجودش می کاست . سایه غمی عمیق چنان بر چهره اش سایه افکنده بود , که او را سالها پیرتر از سنش نشان می دا د . من نیز در زیر فشار اندوهی که درونم را به تلاطم کشانده بود , چنان نحیف و لاغر شده بودم که به زحمت می توانستم چهره خود را در آینه تشخیص دهم .

لحظه ای کنار پنجره نشستم و با گریه در چهره چروکیده اکرم خیره شدم . نگاه خسته اش را به چشمانم داد و پرسید :

- داری گریه می کنی مامان ؟

- نه مادر . چیزی نیست .

- چرا چیزی هست . تو خسته شدی مامان . خیلی اذیتت کردم .

نگاهم را از اکرم کندم, تا او بارش اشک را از چشمه چشمانم نبیند . نگاه بارانی ام بی اختیار بر گنبد امام رضا (ع) ثابت ماند . ناخودآگاه صدای فریاد استغاثه مانندم از گلو بیرون آمد :

- یا امام رضا (ع) ادرکنی .

تمام وجودم توسل شد . نگاهم را چنان از تصویر حرم اشباع کردم که حالتی تصعیدی در من بوجود آمد و احساس خوشی در وجودم غلیان کرد , دست به دعا برداشتم و شفای اکرم را از امام (ع) طلب کردم .

- یا امام رضا (ع) مددی . اکرم کودک است . طاقت تحمل اینهمه درد و رنج را ندارد . او زندگی را دوست دارد و من زندگی را با او . پس یاری ام کن . از خدا شفایش را بخواه . اونو دخیل عنایت تو بستم . حاشا به کرمت اگه ناامید برگردم .

***

 ماه صفر بود و هیئتهای عزاداری زیادی به مشهد آمده بودند .

شب 28 صفر بود که اکرم را به زیارت بردم و در شلوغی پشت پنجره فولاد به زحمت جایی برای نشستنش پیدا کردم . هیئتها از سویی می آمدند و بر سر وسینه زنان از سوی دیگر می رفتند . از سوز نوای حزین نوحه خوانان , چنان دلم شکست که چشمه چشمانم جوشید و اشک بر پهنای صورتم دوید .

 – یا امام رضا (ع) نیومدم که بی جواب برگردم . از همه جا مونده ام که در خونه تو رو کوبونده ام . اینجا آخرین درگاه امید منه . بگو چیکار کنم ؟ به کجا التجا کنم ؟می دونم که پنجره فولاد تو , دریچه ای گشوده شده به سوی خداست , پنجره ای که هیچوقت بسته نیست . صدامو , استغاثه مو , گریه هامو , آرزومو تا خود خدا برسون .

چشمهایم را بستم و به خیال شفا هر آنچه دعا و ذ کر بلد بودم , زیر لب زمزمه کردم . چه زمانی در این حالت بودم ؟ نمی دانم .

وقتی به خود آمدم که اکرم از خواب بیدار شده و پریشان و مشوش , نگاه پرسانش را به اطراف دوخته و سپس چشمان گرد و درشتش را بر روی من ثابت کرد . به آرامی خودش را به کنارم کشاند , سرش را بیخ گوشم آورد و پرسید :

 - کجا رفت؟.......

از سری داستانهای شفایافتگان حرم دوست

نام شفایافته : مختار عزتی .  

   نوع بیماری : سکته مغزی ( فلج نیمه بدن ) .    

  تاریخ شفا : 10 / 7 / 1370

صداي ميوه فروش درفضاي كوچه پيچيد .

- آهاي سيب سرخ ... انارقند دارم ... بدو .

زني در آستانه درمنزلي چادرش را به سركشيد و ميوه فروش را صدا كرد :

- آهاي مشهدي مختار وايستا.

مختار گاري ميوه اش را كنار خيابان نگه داشت . دستي به كمرخسته اش گذاشت و چند بار با نوك انگشتانش گودي كمررا فشرد تا خستگي اش كاهش يابد . بعد كلاهش را از سر برداشت و با دستمال بزرگي كه دور گردنش آويخته بود , عرق از پيشاني اش پاك كرد زن به او كه رسيد پرسيد :

- سيبا چنده ؟

- سيب سرخه آبجي . كيلويي بيست تومن .

زن معترض غريد :

- باز هم گرونش كردي مشهدي مختار؟ تا ديروز  كيلويي پونزده تومن بود !

مشهدي قيا فه حق به جانبي گرفت وگفت :

- تقصير ما چيه ؟ گرون مي خريم , گرون هم مي فروشيم . باوركنید هيجده تومن خريدشه. دو تومان سود ما حلال .

زن  از زير چادر زنبيل دستي كوچكي را درآورد و در حالي كه زيپ كيف دستي اش را بازمي كرد گفت :

- پنج كيلو ازدرشتاش برام سوا كن . مهمون دارم .

درهمان حال يك اسكناس صد توماني ازكيفش در آورد وآنرا داخل ترازوي مشهدي مختارگذاشت ..

مختار اسكناس را برداشت و آن را داخل دخل انداخت و درحاليكه كفه ترازو را به زير سيبها مي زد , خطاب به زن گفت :

- خاطرت جمع با شه آبجي .  سيبش درشت وريز نداره, شيرينه .

كفه ترازو را روي میزان  قرارداد وسنگ پنج كيلويي را برداشت تا بركفه ديگرترازو بگذارد كه يكباره حالش بهم خورد . سرش گيج رفت وسوزشي درقفسه سينه اش پيچيد . نفسش بند آمد وبرروي گاري افتاد . گاري درشيب ملايم جاده به راه افتاد و هيكل مختار در پس حركت آن برروي زمين افتاد . زن جيغي كشيد ومردم را به كمك طلبيد . گاري كمي دورتربا تيرچراغ برق برخورد كرد وازحركت ايستاد . چند مرد به سمت مختاردويدند واورا اززمين بلند كردند .

خورشيد آرام آرام دردل امواج آبي فرو مي رفت وسرخي اش آبي دريا را به  شطي از خون تبديل مي كرد.  موجي پاي مختاررا به نوازش گرفت . حس كرد زمين زيرپاهايش حركت مي كند . دريا را ديد كه ازوسط شكاف برداشت و دو نيم شد .راهي دربرابرش هويدا گردید تا آن سوي ساحل . گويي كسي اورا به راه  مي خواند . قدم به شكاف امواج گذاشت و پيش رفت . آنقدر جلو رفت كه ديگر ساحل را به چشم نمي ديد . هرسوي ازنگاهش فقط امواج پر تلاطم دريا بود كه با غروب خورشيد سرخي خود را به سياهي داده بودند . بيم وهراس بروجودش مستولی شد . خواست برگردد كه ناگهان دربرابرش تشعشع نوري زلال را يافت . به سوي نور دويد .كمي كه نزديكترشد درميانه نور بارگاهي را ديد ,  غرق درنور وروشنايي . پر تلالو وزيبا. جلو دوید .  بارگاه را شناخت.  مشتاقانه فرياد زد :     

  -  يا امام رضا (ع)

                                                               ***

- مختار ؟ مختار؟

كسي اورا صدا مي زد . چشمهايش را بازكرد . برادرش را دركنارش ديد .

- تويي غفار ؟ اينجا چه مي كني ؟ ما كجا هستيم؟

غفار سعي كرد مختار را به آرامش دعوت كند .        

مختار نگاهش را به چهارسوي اتاق چرخاند وپرسيد :

- من كجا هستم ؟

- تو دربيمارستان هستي برادر... خدا را شكر كه به هوش آمدي . راستي داشتي با خودت حرف مي زدي ؟ خواب مي ديدي؟   شنیدم که امام رضا(ع) را صدا مي زدي ؟

مختار نگاهش را به سقف دوخت و آرام ناليد :

- آره . خواب ديدم . چه خواب خوبي.  كاش هرگز بيدارنشده بودم .

                                                            ***

آسمان آبي آبي است . به رنگ دريا . پاك وزلال . بي هيچ لكه ابري . درياي پرخروش زائرين درميان صحن حرم موج مي زند . مختار نيز خودش را به دل امواج  مي سپارد و در درياي جمعيت ملتمس گم مي شود .

با عبور آرام  امواج , خود را در برابر ضريح پنجره فولاد مي بيند . بر شبكه هاي ضريح پنجه مي زند  . چشمانش را مي بندد و مرغ دلش را به پرواز در مي آورد .

به ياد مي آورد كه پس از آن رويا , تصميمش را قا طع گرفت ,  تابراي شفا خواهي به مشهد بيا يد . حالا او درمشهد و كنار ضريح پنجره فولاد ايستاده است . و شفايش را از خداوند بزرگ ,  با توسل به امام هشتم (ع)  تمنا دارد.

احساس مي كند , دستي دست او را  مي گيرد . چشمانش را که باز مي كند . كودكي مقابل او ايستاده است . كودك از وی  مي خواهد تا وارد حرم شود . مختاربه دنبال كودك به حرم مي رود . نزديك ضريح  امام (ع),می ایستند .  كودك با اشاره دست , نقطه اي را نشان مي دهد و می گوید : آنجا را براي شما نگه داشته ايم . بنشينيد تا پدرم به ديدنتان بيا يند .

دركنارضريح امام رضا  (ع),   درست بالاي سر حضرت يك جاي خالي ديده مي شود . جايي به اندازه نشستن يك نفر . مختارمي نشيند و ملتهب و نگران به انتظار   مي ماند . لحظاتي بعد دوباره كودك برمي گردد . 

- پدرم  الان به عيادتتان مي آیند.

مختار مي پرسد :

- پدرتان کیست آقا ؟

كودك لبخندي زده مي گويد :

- مگر شما ازراه دوري به زيارت نيامديد ؟

مختاربا شوق مي گويد :

- چرا از راه خيلي دوری آمدم .  ازهشتپر طوالش.

كودك به ميانه جمعيت اشاره مي كند وخطاب به مختارمي گويد :

- آمدند . پدرم براي عيادت شما آمدند .

مختار به سمت اشاره کودک نگاه می کند . از تعجب خشکش می زند .

  - خدایا خواب می بینم؟ يا بيدار هستم ؟                  

در باورش نمی گنجد که امام , خود به ديدار او بیایند.     سرا سيمه ازجا برميخيزد وبه احترام آقا مي ايستد . كودك جلو مي دود و دست پدر را كه رداي سبزي برتن دارند وصورتشان چون خورشید , درخشان است , مي گيرد . با پدر  به سوي مختارپيش مي آيند ... مختار جلو مي دود و دست آقا را مي بوسد . 

- سلام آقا . جانم به فدايتان . شما براي ديدن من آمده ايد ؟ شرمنده ام كرده ايد مولا .

مرد سبز پوش دستي به سروسينه مختار مي كشد و زيرلب آرام زمزمه مي كند .                                         

- وقتي تو اين همه راه را براي زيارت من آمده اي . مطمئن باش كه من هم براي عيادت تو خواهم آمد . زمزمه امام (ع) روحاني بخش است . بسان آهنگ موسيقي خوشنواز آبشاران . همچون پيچش نسيم درلابلاي درختان سربه فلك كشيده جنگل . همچون نغمه زيباي پرندگان در جنگل . بسان ترنم بازي موج با سنگلاخ هاي سا حل دريا .گويي لطافت اين موسيقي ,  خستگي را  از تن مختار  مي تاراند . سبك مي شود . چونان پرنده ای  , شوق پرواز دارد . باده حضور مولاي سبزپوش او را به عالمي از خلسه و مدهوشي مي برد . ديوانه حضور يار مي گردد. جمعيتي كه گرداگرد او و امام را گرفته اند,  صلوات   مي فرستند . صداي صلوات  مختار را به خود مي آورد . چشم که می گشاید خود را دركنار ضريح پنجره فولاد می بیند .از مرد سبزپوش و آن كودك زيبا , خبري نيست.  با خود مي انديشد :

آيا  رويایی را كه ديده ام واقعيت است ؟ آيا شفايم را از آقا گرفته ام ؟

خودش را به پنجره فولاد مي چسباند وازته دل مي گريد . ناگهان دستي برشا نه اش مي نشيند . مختار ملتهب به عقب برمي گردد . برادرش درقاب نگاه اوجاي مي گيرد . غفار با نگاهي پرازاشك اورادرآغوش مي گيرد :

- خواب ديدم مختار. يك خواب خوب .

- توهم ؟

- آري برادر . خواب ديدم كه مولايي سبزپوش ونوراني به عيادت تو آمده اند .

 - من هم چنين رويا یي ديدم .

- پس تو .... تو شفا گرفته اي ؟

- نمي دانم ..... . اما هيچ دردي حس نمي كنم . ديگربدنم بي حس نيست .

هردو دستهايشان را برشبكه پنجره فولاد حلقه مي بندند . پيشاني برپنجره مي كوبند وازته دل مي گريند . گريه شوق . گريه شكر.  وه که گریه چه صفایی دارد .