امانت‌دار(ولادت حضرت فاطمه (س) خجسته باد...

روز اوّل هستی بود. روز آفرینش. خدا می‌خواست هر اسمش را در گوشه‌ای از جهان به ودیعه بگذارد. هستی به انتظار مانده بود. بخش بخش می‌شد و متجلّی می‌گشت. آفرینش شکل می‌گرفت. آسمان، دریا، کهکشان، کوه، درخت و... انسان. خدا می‌خواست از نور خود، در وجود خلیفۀ خود یادگاری بگذارد. آسمان و دریا و کهکشان و کوه و درخت منتظر بودند. راستی، انسان قرار بود کدام اسم خدا را امانت‌دار باشد؟

خدا تمام اسماء و صفاتش را به انسان بخشید و گفت: باید به تعالی برسی تا این اسماء و صفات در تو تجلّی یابند و انسان کامل گردی.

آن‌گاه در وجود یک انسان، گوهری را نشاند که تابناک‌تر از همه بود و گفت: تو امانت‌دارِ هستی می‌شوی. از این پس، هستی از درون وجود تو منتشر می‌شود. تو «مادر»ی!

«مادر» گفت: و من، این قصیدۀ بلند و شیوا که ابیاتم تمام تاریخ بشر را خواهد سرود، آیا «شاه ‌بیت»ی ندارم؟

خدا گفت: شاه بیت مادری، شاه بیت آفرینش است.

همان که «فاطمه» است!

روزت مبارک مادر