از سری داستانهای شفایافتگان حرم دوست

 

۱ 

 شوق پرواز

 

نام شفایافته : مختار عزتی .  

   نوع بیماری : سکته مغزی ( فلج نیمه بدن ) .    

  تاریخ شفا : 10 / 7 / 1370

 

 

صداي ميوه فروش درفضاي كوچه پيچيد .

- آهاي سيب سرخ ... انارقند دارم ... بدو .

زني در آستانه درمنزلي چادرش را به سركشيد و ميوه فروش را صدا كرد :

- آهاي مشهدي مختار وايستا.

مختار گاري ميوه اش را كنار خيابان نگه داشت . دستي به كمرخسته اش گذاشت و چند بار با نوك انگشتانش گودي كمررا فشرد تا خستگي اش كاهش يابد . بعد كلاهش را از سر برداشت و با دستمال بزرگي كه دور گردنش آويخته بود , عرق از پيشاني اش پاك كرد زن به او كه رسيد پرسيد :

- سيبا چنده ؟

- سيب سرخه آبجي . كيلويي بيست تومن .

زن معترض غريد :

- باز هم گرونش كردي مشهدي مختار؟ تا ديروز  كيلويي پونزده تومن بود !

مشهدي قيا فه حق به جانبي گرفت وگفت :

- تقصير ما چيه ؟ گرون مي خريم , گرون هم مي فروشيم . باوركنید هيجده تومن خريدشه. دو تومان سود ما حلال .

زن  از زير چادر زنبيل دستي كوچكي را درآورد و در حالي كه زيپ كيف دستي اش را بازمي كرد گفت :

- پنج كيلو ازدرشتاش برام سوا كن . مهمون دارم .

درهمان حال يك اسكناس صد توماني ازكيفش در آورد وآنرا داخل ترازوي مشهدي مختارگذاشت ..

مختار اسكناس را برداشت و آن را داخل دخل انداخت و درحاليكه كفه ترازو را به زير سيبها مي زد , خطاب به زن گفت :

- خاطرت جمع با شه آبجي .  سيبش درشت وريز نداره, شيرينه .

كفه ترازو را روي میزان  قرارداد وسنگ پنج كيلويي را برداشت تا بركفه ديگرترازو بگذارد كه يكباره حالش بهم خورد . سرش گيج رفت وسوزشي درقفسه سينه اش پيچيد . نفسش بند آمد وبرروي گاري افتاد . گاري درشيب ملايم جاده به راه افتاد و هيكل مختار در پس حركت آن برروي زمين افتاد . زن جيغي كشيد ومردم را به كمك طلبيد . گاري كمي دورتربا تيرچراغ برق برخورد كرد وازحركت ايستاد . چند مرد به سمت مختاردويدند واورا اززمين بلند كردند .

خورشيد آرام آرام دردل امواج آبي فرو مي رفت وسرخي اش آبي دريا را به  شطي از خون تبديل مي كرد.  موجي پاي مختاررا به نوازش گرفت . حس كرد زمين زيرپاهايش حركت مي كند . دريا را ديد كه ازوسط شكاف برداشت و دو نيم شد .راهي دربرابرش هويدا گردید تا آن سوي ساحل . گويي كسي اورا به راه  مي خواند . قدم به شكاف امواج گذاشت و پيش رفت . آنقدر جلو رفت كه ديگر ساحل را به چشم نمي ديد . هرسوي ازنگاهش فقط امواج پر تلاطم دريا بود كه با غروب خورشيد سرخي خود را به سياهي داده بودند . بيم وهراس بروجودش مستولی شد . خواست برگردد كه ناگهان دربرابرش تشعشع نوري زلال را يافت . به سوي نور دويد .كمي كه نزديكترشد درميانه نور بارگاهي را ديد ,  غرق درنور وروشنايي . پر تلالو وزيبا. جلو دوید .  بارگاه را شناخت.  مشتاقانه فرياد زد :     

  -  يا امام رضا (ع)

                                                               ***

 

- مختار ؟ مختار؟

كسي اورا صدا مي زد . چشمهايش را بازكرد . برادرش را دركنارش ديد .

- تويي غفار ؟ اينجا چه مي كني ؟ ما كجا هستيم؟

غفار سعي كرد مختار را به آرامش دعوت كند .        

مختار نگاهش را به چهارسوي اتاق چرخاند وپرسيد :

- من كجا هستم ؟

- تو دربيمارستان هستي برادر... خدا را شكر كه به هوش آمدي . راستي داشتي با خودت حرف مي زدي ؟ خواب مي ديدي؟   شنیدم که امام رضا(ع) را صدا مي زدي ؟

مختار نگاهش را به سقف دوخت و آرام ناليد :

- آره . خواب ديدم . چه خواب خوبي.  كاش هرگز بيدارنشده بودم .

                                                            ***

آسمان آبي آبي است . به رنگ دريا . پاك وزلال . بي هيچ لكه ابري . درياي پرخروش زائرين درميان صحن حرم موج مي زند . مختار نيز خودش را به دل امواج  مي سپارد و در درياي جمعيت ملتمس گم مي شود .

با عبور آرام  امواج , خود را در برابر ضريح پنجره فولاد مي بيند . بر شبكه هاي ضريح پنجه مي زند  . چشمانش را مي بندد و مرغ دلش را به پرواز در مي آورد .

به ياد مي آورد كه پس از آن رويا , تصميمش را قا طع گرفت ,  تابراي شفا خواهي به مشهد بيا يد . حالا او درمشهد و كنار ضريح پنجره فولاد ايستاده است . و شفايش را از خداوند بزرگ ,  با توسل به امام هشتم (ع)  تمنا دارد.

احساس مي كند , دستي دست او را  مي گيرد . چشمانش را که باز مي كند . كودكي مقابل او ايستاده است . كودك از وی  مي خواهد تا وارد حرم شود . مختاربه دنبال كودك به حرم مي رود . نزديك ضريح  امام (ع),می ایستند .  كودك با اشاره دست , نقطه اي را نشان مي دهد و می گوید : آنجا را براي شما نگه داشته ايم . بنشينيد تا پدرم به ديدنتان بيا يند .

دركنارضريح امام رضا  (ع),   درست بالاي سر حضرت يك جاي خالي ديده مي شود . جايي به اندازه نشستن يك نفر . مختارمي نشيند و ملتهب و نگران به انتظار   مي ماند . لحظاتي بعد دوباره كودك برمي گردد . 

- پدرم  الان به عيادتتان مي آیند.

مختار مي پرسد :

- پدرتان کیست آقا ؟

كودك لبخندي زده مي گويد :

- مگر شما ازراه دوري به زيارت نيامديد ؟

مختاربا شوق مي گويد :

- چرا از راه خيلي دوری آمدم .  ازهشتپر طوالش.

كودك به ميانه جمعيت اشاره مي كند وخطاب به مختارمي گويد :

- آمدند . پدرم براي عيادت شما آمدند .

مختار به سمت اشاره کودک نگاه می کند . از تعجب خشکش می زند .

  - خدایا خواب می بینم؟ يا بيدار هستم ؟                  

در باورش نمی گنجد که امام , خود به ديدار او بیایند.     سرا سيمه ازجا برميخيزد وبه احترام آقا مي ايستد . كودك جلو مي دود و دست پدر را كه رداي سبزي برتن دارند وصورتشان چون خورشید , درخشان است , مي گيرد . با پدر  به سوي مختارپيش مي آيند ... مختار جلو مي دود و دست آقا را مي بوسد . 

- سلام آقا . جانم به فدايتان . شما براي ديدن من آمده ايد ؟ شرمنده ام كرده ايد مولا .

مرد سبز پوش دستي به سروسينه مختار مي كشد و زيرلب آرام زمزمه مي كند .                                         

- وقتي تو اين همه راه را براي زيارت من آمده اي . مطمئن باش كه من هم براي عيادت تو خواهم آمد . زمزمه امام (ع) روحاني بخش است . بسان آهنگ موسيقي خوشنواز آبشاران . همچون پيچش نسيم درلابلاي درختان سربه فلك كشيده جنگل . همچون نغمه زيباي پرندگان در جنگل . بسان ترنم بازي موج با سنگلاخ هاي سا حل دريا .گويي لطافت اين موسيقي ,  خستگي را  از تن مختار  مي تاراند . سبك مي شود . چونان پرنده ای  , شوق پرواز دارد . باده حضور مولاي سبزپوش او را به عالمي از خلسه و مدهوشي مي برد . ديوانه حضور يار مي گردد. جمعيتي كه گرداگرد او و امام را گرفته اند,  صلوات   مي فرستند . صداي صلوات  مختار را به خود مي آورد . چشم که می گشاید خود را دركنار ضريح پنجره فولاد می بیند .از مرد سبزپوش و آن كودك زيبا , خبري نيست.  با خود مي انديشد :

آيا  رويایی را كه ديده ام واقعيت است ؟ آيا شفايم را از آقا گرفته ام ؟

خودش را به پنجره فولاد مي چسباند وازته دل مي گريد . ناگهان دستي برشا نه اش مي نشيند . مختار ملتهب به عقب برمي گردد . برادرش درقاب نگاه اوجاي مي گيرد . غفار با نگاهي پرازاشك اورادرآغوش مي گيرد :

- خواب ديدم مختار. يك خواب خوب .

- توهم ؟

- آري برادر . خواب ديدم كه مولايي سبزپوش ونوراني به عيادت تو آمده اند .

 - من هم چنين رويا یي ديدم .

- پس تو .... تو شفا گرفته اي ؟

- نمي دانم ..... . اما هيچ دردي حس نمي كنم . ديگربدنم بي حس نيست .

هردو دستهايشان را برشبكه پنجره فولاد حلقه مي بندند . پيشاني برپنجره مي كوبند وازته دل مي گريند . گريه شوق . گريه شكر.  وه که گریه چه صفایی دارد .