در آستانه دهه کرامت

روضه منوره رضوی غبارروبی شد

آرزوهای جامانده

روزه داران به رهش جان و دل ایثار کنید

امشب از جام تولای وی افطار کنید

میلاد کریم اهل بیت مبارک

- 1خويشاوند را پيوند ده ، اگر چه با يک جرعه آب باشد. 

2- هرگز به اميد دوستي آل محمد (ص) عمل صالح و عبادت خدا را ترک نکنيد و همچنين دوستي آل محمد و تسليم شدن در مقابل امرشان را به اميد عبادتتان رها نکنيد. زيرا هيچيک از اين دو بدون ديگري قبول نمي‏شود. 

3- آن کس که همه روزه به حساب خود رسيدگي نکند، و نيک و بد خود را نشناسد از ما نيست.

4- مال جمع نمي‏شود مگر با پنج خصلت: بخل شديد، آرزوي دراز، حرص زياد، قطع رحم، مقدم داشتن دنيا بر آخرت.

5- خداي رحمت کند بنده‏اي را که امر ما را زنده کند، گفته شد چگونه امر شما را زنده کند؟ فرمود: علم ما را ياد بگيرد و به ديگران ياد بدهد

6- در حالي که هنوز اشتهايتان باقي است ، دست از طعام خوردن بکشيد. 

7- در هنگام غذا خوردن ، از سبک ترين غذاها «چون سوپ و آش» شروع کنيد تا معده و مزاج تحمل آن را داشته باشد . 

8- هيچ بنده‏اي حقيقت ايمان را به کمال نرساند مگر  اينکه در وي سه خوي باشد : در دين، دانش عميق داشته باشد و در زندگاني خوب، اندازه نگهدارد و بر مصيبتها و مشکلات شکيبا باشد. 

 لحظه‌ی استجابت

سید با صدای خفه، می گوید: «صدات نمی‌آد رحیمه خاتون! بلندتر حرف بزن.»
داد می‌کشم: «سینه‌ت بهتره؟ به‌دونه‌هاتو خوردی؟ گل بنفشه دم می‌کنی واسه خودت؟ جاش رو که یادت مونده. توی کابینت اول.»
صدایش میان خش‌خش‌ و خس‌خس‌ گم و پیدا می‌شود و میان همهمه‌های حرم دور و نزدیک.
می‌پرسد: «از خودت نگفتی. خوبی؟ خوش می‌گذره؟»
غصه توی گلویم باد می‌کند. سخت قورتش می‌دهم و می‌گویم: «جات خالیه سید. خیلی خالی. الان می‌دونی کجاییم؟ جلوی سقاخونه اسماعیل طلایی. یادته دفعه قبل رو؟»
سید باز می‌سرفد. نفس‌نفس می‌زند و می‌گوید: «ها که یادمه. خوب یادمه رحیمه خاتون. از طرف منم زیارت کن. التماس دعا مشهدی خانوم.»
زبانم را گاز می‌گیرم و نمی‌گویم امروز، با وجود درد زانو، دلم نیامده هتل بمانم. حرم آمدم و فقط و فقط برای او دعا کردم. نگفتم که چه همه اشک ریختم. آنقدر که بیحال شدم و زن‌ها آب به سر و رویم پاشیدند. چقدر ضجه زدم و دعا خواندم تا آقا را واسطه کنم برای شفایش. برای اینکه، حالاحالاها، بی سر و همسر، بی سایه‌ی سر نمانم.
عوض این حرف‌ها، با شوق و ذوق می‌گویم: «سید! الان روبروی پنجره فولادیم! همه کاروان هستند. جات سبز و خرم. راستی! حرم رو چراغ سبز بستند. سرتاسر. سبز سیدی. همه دارن صلوات خاصه می‌خونن. اصلا چرا من تعریف کنم؟ خودت گوش بده.»
آن طرف خط، فقط صدای سرفه می‌آید. سرفه‌های سید که حالا با قرائت دسته‌جمعی صلوات خاصه قاطی شده است. چشم‌هایم را محکم می‌بندم و موبایل را تا آنجا که بازویم زور دارد، بالا می‌گیرم. رو به آسمان کبود حرم. آنجا که فرشته‌ها، منتظرند تا هر لحظه، دعای آدم‌های دل‌شکسته‌ای مثل من را پیش خدا ببرند.

عکس: لیلا طاهری راد
متن:هدیه سادات میرمرتضوی

سفره های بهشتی

21 سال خادمی‌اش را کرده‌ام. 21 سال که می‌دانید یعنی چه؟ خودش می‌شود اندازه‌ی یک عمر. خادم شدن که به همین الکی‌ها نیست. لیاقت می‌خواهد. توفیق می‌خواهد و صبر و حوصله‌ی زیاد. خیلی‌ها به هر دلیلی این ماموریت را نیمه‌کاره رها می‌کنند. من ولی مگر دلم می‌آید؟ من مگر می‌توانم؟ اگر بیشتر از دو سه روز، حرم نیایم، نفس کم می‌آورم. حالم بد می‌شود. به قول ملی‌سادات و بچه‌ها، حرم خونم پایین می‌افتد. دلم آنقدر می‌گیرد که حد و اندازه ندارد. دلم اندازه‌ی همه‌ی دنیا تنگ می‌شود. برای یک لحظه حضور در حرم آقا. بعد از 21 سال نفس کشیدن در هوای حرم، باید هم اینطور ‌شود. ماه رمضان‌های حرم ولی دیگر صفایی دارد. باید باشی تا ببینی. تا سحرها و غروب‌ها با دعاهایش، با نوای نقاره‌هایش، با دیدن زوار روزه‌دارش، دلت بلرزد و از اعماق قلب شکرگزار خدایی باشی که یک سال دیگر توفیق این لحظات ناب را به تو عطا کرده است.
21 سال خادمی‌اش را کرده‌ام و حالا 10 سال پیاپی است که در روزهای پرفیض رمضان، از میهمانان سفره‌اش پذیرایی می‌کنم. هر روز بعد از چیدن سفره‌ها، با نماز خواندن در جوارشان به همه‌چیز رسیده‌ام. عاقبت‌بخیری، خوشبختی بچه‌ها، آرامش. حاجتی نیست که از این سفره‌ها نگرفته باشم. آخر این سفره‌ها که معمولی نیستند. به قول ملی‌سادات انگار بال فرشته‌ها بهشان خورده است. اصلا انگار از خود بهشت آمده‌اند. نماز خواندن زیر آسمان سورمه‌ای‌پوش حرم و کنار این سفره‌های بی‌انتهای متبرک، آنقدر خوب است که دلم نمی‌خواهد با هیچ لذت دیگری عوضش کنم و دلم نمی‌آید این لحظات هیچوقت به پایان برسد. لحظات ناب بندگی.

عکس: محمد جواد مشهدی
متن: هدیه سادات میرمرتضوی

86

اَللّهُمَّ رَبَّ شَهْرِ رَمَضانَ الَّذى اَنْزَلْتَ فیهِ الْقُرْآنَ